De malaise rond het
Europese Parlement was de inzet van een interessante avond op het Ministerie
van Buitenlandse Zaken. Een door dat Ministerie gefinancierde instelling, de
Adviesraad voor Internationale Vraagstukken heeft eind vorig jaar een stuk
geproduceerd waarin de regering min of meer hardhandig duidelijk gemaakt
wordt, dat ze de relatie tussen de nationale overheid en het Europees Parlement
moet versterken en in haar eigen voordeel kan en moet gebruiken.
Het antwoord van de
regering laat nog even op zich wachten, maar dat heeft deze Adviesraad er niet
van weerhouden om samen met het instituut Clingendael en de Europese Beweging
Nederland een avond te beleggen rond dit advies.
Normaal gesproken zou
dat moeten uitlopen op een avond met pittige stellingen, heldere suggesties en
duidelijke afspraken.
Maar helaas.
Zelfs het uitgelezen
gezelschap van deze avond kwam niet verder dan enig gestuntel. De discussie had
moeten verlopen aan de hand van een aantal stellingen, maar verder dan één
stelling kwamen we niet, en die was nog zo ambigue als de opvattingen over
Europa als zodanig: Haagse politici hebben geen belang bij het debat in
Brussel.
Gert-Jan Segers van de
ChristenUnie vertelde dat hij bij elk onderwerp dat over Europa gaat contact
heeft met de CU-afgevaardigde in het Europees Parlement. Bas Eickhout,
Europarlementariër voor GroenLinks was genuanceerd in zijn mening. Maar
belangrijke antwoorden en oplossingen kwamen er niet.
Volgens Eickhout is de
EU niet zo complex: er zijn drie instellingen en als je die goed uit elkaar
weet te houden, kom je een heel eind. Daar had-ie een punt. Pauw (of juist
Witteman) gaf er onlangs blijk van niet te weten dat Van Rompuy voorzitter is van
de Europese Raad, laat staan dat hij weet wat het verschil is tussen de Raad en
de Commissie; misschien dat hij weet wat het Europees Parlement is.
Voor de Pauwianen of
Wittemannen onder de lezer(s):
- Het Europees Parlement wordt gekozen door de Europese stemgerechtigde inwoners van de lidstaten – door u en mij dus. De voorzitter van dat Parlement, de Europese Van Miltenburg dus, is Martin Schulz.
- De Europese Commissie is te vergelijken met ons kabinet: daar zitten de commissarissen in (commissie – commissarissen, snapt u?). Daar wordt het beleid gemaakt, dat door het Europese Parlement wordt goedgekeurd. De Nederlandse commissaris is Neelie Kroes, en de voorzitter van deze club ‘ministers’ is José Manuel Barosso.
- In de Europese Raad zitten alle regeringsleiders of regerende staatshoofden: Merkel, Hollande, Rutte, Di Rupo, Cameron enz.
Enfin, weten we dat
ook weer.
Volgend punt: ca. 60%
van alle wetten die ons leven beheersen, komen rechtstreeks uit Brussel. Die
wetten hoeven in het algemeen slechts een goedkeuringswet van ons landelijke
parlement, en klaar is Kees. Daaruit zou de verwachting kunnen voortkomen, dat
het nationale parlement zich bescheiden opstelt ten opzichte van Brussel, maar
dat is niet zo goed waarneembaar. Sterker nog, het lijkt er vaak op, dat Haagse
politici zich dit gegeven niet eens realiseren.
En daarmee was
stelling 1 correct bevonden: Haagse politici trekken zich te weinig aan van het
debat in Brussel, omdat ze daar geen (electoraal) belang bij hebben.
Waar ik een beetje op
hoopte, en waar ik heel erg op zat te wachten, was een begin van een antwoord
op de vraag, hoe al die mensen die op het Ministerie bijeen waren, zich gaan
inzetten voor een actie om de onontkoombaarheid van ‘Europa’ positief te gaan
benaderen. Maar dat kwam er niet van.
In volgende blogs hoop
ik dat thema verder op te pakken.
Enkele nuttige links
(los van Wikipedia):
Over de Adviesraad
zie www.AIW-Advies.nl, en het advies waar het hierboven
over ging staat op http://bit.ly/XHhT2O
