dinsdag 27 december 2011

Op naar weer een spectaculair CDA-congres


Geen resoluties, geen besluitvorming, maar wel een bijzonder congres: hoe zit dat nou precies? Omdat er nogal wat vragen over zijn, en omdat het belangrijk is, dat die vragen een serieus antwoord krijgen, wil ik er het volgende over vertellen (op persoonlijke titel, dat wel; ik zit nu eenmaal niet in het bestuur).

Allereerst was het helemaal niet de bedoeling om in januari een congres te houden. In maart van dit jaar (2011) is afgesproken dat de partij de resultaten van al die werkgroepen die aan de gang gegaan zijn, in de najaarsvergadering van 2011 of de voorjaarsvergadering van 2012 gepresenteerd zou krijgen. In de najaarsvergadering van 2011 is al een redelijke inkijk getoond van al het werk dat verzet wordt. Het was ook duidelijk, dat er wel heel veel aan de partij te vertellen en toe te lichten zou zijn. Welnu, omdat de boog naar het reguliere voorjaarscongres wel heel erg lang werd, en omdat iedereen graag resultaten wil zien en horen, moest er iets gebeuren. Een heel extra congres (zoals normaal) vergt veel te veel voorbereiding en is veel te  duur. Bovendien: de meeste leden maken voor het eerst uitgebreid kennis met de vernieuwingsvoorstellen, en als er dan zonder grondige kennismaking een uitgebreide discussie in de partij plaats heeft, dan krijg je brokken. Daarom heeft het bestuur gedacht: we combineren de traditionele nieuwjaarsreceptie met een min of meer officiële presentatie van alle nieuwe ideeën en voorstellen. Daarna moeten de leden er op hun eigen plaats en in hun eigen afdeling mee aan de slag: beeldvorming, doordenken, en de besluitvorming voorbereiden. Oftewel: het nieuwe jaar beginnen we met een goede gelukwens en met een stapel nieuwe ideeën.

Ten tweede. Onder andere vanwege het bovenstaande is er maar een korte tijd beschikbaar voor het congres: van 14.00 – 16.15 u. In die tijd krijgt u een presentatie van de drie werkgroepen, en wordt  er over de nieuwe voorstellen ter plaatse gediscussieerd, al dan niet in deelsessies. Het enige thema is dus de vernieuwing van de partij dan wel de bespreking van de voorstellen daartoe. Het gaat niet om politieke actualiteit zoals dat normaal gesproken wel gebeurt. Juist omdat de presentatie van de drie werkgroepen centraal staat (en eigenlijk de enige reden voor dit bijzondere congres vormt), valt niet goed in te zien, waar de eventuele resoluties zich op zouden moeten richten.

Ten derde. Het is een bijzonder congres. Uit de statuten van de partij is af te leiden dat de bespreking van resoluties een kerntaak is van een ‘gewoon’ congres (art. 31 lid b). Maar we houden geen congres in de reguliere zin; de partij komt bij elkaar, en we nemen die gelegenheid te baat om te laten zien wat er allemaal in de partij gebeurt, zodat iedereen bijgepraat is. In de uitnodiging op de website staat ook aangegeven, dat besluitvorming op het reguliere congres van 2 juni 2012 plaatsvindt.

Ten vierde. Ik hoor dat sommige mensen zeggen: het gaat onder andere om de grondslagen van de partij, en ik mag daar geen resolutie over indienen – onbegrijpelijk. Dat is natuurlijk niet juist, er is gelegenheid genoeg om resoluties, amendementen of moties in te dienen. Dat dient echter, zeker voor wat betreft die grondslagen, te geschieden nadat de commissie-Geel haar eindrapport heeft gepresenteerd. Iedereen heeft in principe de gelegenheid gehad om input te leveren bij die commissie. “Het woord is aan u’, zo besloot Jacobine Geel haar toespraak op het congres van oktober jl. Het is juist deze commissie geweest die heel veel gedaan heeft om input van de leden te verkrijgen. Dat is dan ook de reden dat deze commissie als enige met een eindproduct komt, dat vervolgens op alle niveaus besproken moet worden. Dat inhoudelijke debat zal tal van reacties oproepen. Het is verstandig eerst dat rapport te bestuderen en aan de hand daarvan de discussiëren en vervolgens te bezien wat er dan voor resoluties overblijft.

Ten vijfde. De nieuwe stijl van debatteren kan direct een aanvang nemen, wat mij betreft zodra u dit gelezen hebt. Zoek via internet of welk netwerk dan ook enkele mensen met wie je graag wilt discussiëren. Zorg dat dat debat ook daadwerkelijk iets oplevert: een resolutie, een voorzet voor het nieuwe verkiezingsprogramma, een namenlijst, amendementen – noem maar op. Binnen de partij wordt nog nagedacht over de vraag of er een soort permanent politiek platform (PPP) moet komen, waarop al die discussielijnen en netwerken bij elkaar komen, en hoe dat er uit moet zien. Maar daar hoeft niemand op te wachten: iedereen kan gewoon beginnen! Nu, morgen, straks. Als de tekenen niet bedriegen, moeten daar veel mooiere resultaten uit voortkomen dan alleen maar ja/nee-resoluties. Zeker als het rapport van de commissie Hertaling er ligt, is er een prima aanleiding om het ledendebat gewoon concreet ter hand te nemen en te voeren.

Tenslotte: ook ik ben enigszins verbaasd dat er op de website gesproken wordt over stemrecht en stemprocedures. Ik ga er maar vanuit, dat dat achter de hand gehouden wordt voor het geval er iets actueels komt waarover stemming nodig is. Het is strijdig met de gedachte dat we een ‘bijzonder’ congres houden; ik ga er derhalve vanuit, dat de teksten over stemmen en zo overbodig zijn.

Wellicht dat hiermee niet alle vragen beantwoord zijn, maar het begin is er. Op naar weer een bijzonder CDA-congres!

Maassluis, 27 december 2011
Jan de Visser

maandag 26 december 2011

"De man van 2012", gedachten bij de jaarwisseling


Er loopt een man over straat, een gewone man. Hij kijkt niet naar de huizen of de winkels, het lijkt of hij de mensen niet ziet lopen. Zijn ogen zijn op de oneindigheid gericht.
De mensen trekken zich terug in hun huizen, in de winkels, weg van de straat. Want deze man roept herinneringen in hen wakker, aan zaken die ze allang vergeten waren. De mannen die de bomen moesten planten, laten boom en spa in de steek. De straat komt er meer en meer leeg en dreigend uit te zien.

Die man herinnert mij aan mijn idealen. Hij doet me denken aan de tijd, dat ik me nog ergens voor inzette: een betere wereld, rechtvaardigheid, barmhartigheid, geloof en liefde. Hij loopt daar zomaar, en ik vraag me af, waarom hij mij zo aanspreekt. Hij laat de hemelse muziek die ik vroeger bijna dagelijks in mezelf hoorde, weer klinken. Hij doorbreekt de grauwheid en alledaagsheid van mijn tobberige wereld. Maar ik ken hem niet echt.

De man loopt onverstoorbaar verder. Niemand ziet of weet, wat hij denkt over de straat, de wereld, de mensen in de huizen. Maar er gaat een soort elektriciteit, een onbestemde lichtvlam, een bangmakende uitstraling van hem uit. Wie is hij, wat moet hij en wat doet hij?

Schuld, ja, dat ook, maar ook weer niet zo erg. Geen schuld aan alles, maar gewoon een onbehaaglijk gevoel. En tegelijkertijd het idee, dat hij zal zeggen: valt wel mee.

Hij kijkt onverstoord rechtdoor, en kijkt daarmee dwars door iedereen heen. Niemand ontkomt aan de klemmende vraag: waar ken ik hem van?
Iedereen herkent zichzelf voor een deel in de man. De één ziet zichzelf geconfronteerd met een zwaar verleden, een ander herinnert zich met pijn de keuzes van weleer.

De man wijst mij op mijzelf. Hij streelt als het ware het goede in mij, en hij wijst op een onverbiddelijke, maar toch niet onvriendelijke manier op de andere kant.
De man ontsteekt het licht, dat in mij is gedoofd. Of nou ja, gedoofd – het brandt nu weer helderder dan ooit. De man verandert mijn leven door mij het oude élan om deze wereld een stukje beter te maken, terug te laten zien.
De man richt mij weer op. Hij helpt mij op de been, alleen maar door te wandelen door mijn straat.
Ik wil niet dat hij doorloopt; ik wil, dat hij blijft.

Mijn God, wat wil ik dat hij blijft!

Maassluis, Kerst 2011
Jan de Visser